Lokal "Uniesienie"-Najlepszy Lokal Świata
Mam nadzieje że Administratorzy nie będą źli że zrobiłem nowy wątek ale uważam że jest tego wart xDDD
Samurai
Słowo „samuraj” to forma przyjęta w języku polskim. W języku japońskim wyraz ten wymawia się „samurai” i jest on obocznością fonetyczną jeszcze starszej wymowy „saburai”. Oba rzeczowniki zostały utworzone od czasownika „saburau”, znaczącego „służyć, chronić, opiekować się”. Czasownik ten wyszedł z powszechnego użycia jeszcze w XVI wieku.
Termin „samuraj” pojawia się w najstarszych japońskich pismach. Między innymi w pochodzącym z 702 kodeksie karno-administracyjnym istnieje paragraf, na mocy którego każdemu, kto przekroczył osiemdziesiąt lat lub stał się inwalidą należy przydzielić jednego samuraja (opiekuna). Osobie po dziewięćdziesiątce przysługiwało dwóch samurajów, a człowiekowi mającemu więcej niż sto lat nawet pięciu. Samuraj miał obowiązek przebywać cały czas u boku osoby powierzonej jego opiece, podawać wodę, zapewniać pożywienie i lekarstwa. Później termin „samuraj” na pewien czas zniknął z oficjalnych dokumentów. Ponownie pojawił się w X wieku, w okresie Heian. W ówczesnej Japonii obowiązywał dziewięciostopniowy, zapożyczony z Chin system rang. Najwyżej w hierarchii znajdowała się „starsza ranga pierwsza”, a najniżej ranga dziewiąta, tzw. „niższa ranga wstępna”. Samuraje zazwyczaj posiadali szóstą lub piątą rangę. Ich zasadniczym zadaniem było zapewnienie ochrony swemu panu, jego rodzinie i rezydencji. Z czasem znaczenie samurajów zaczęło wzrastać. Powierzano im funkcje zarządców majątków, a nawet gubernatorów i wicegubernatorów prowincji. W dokumentach pochodzących z połowy XI wieku pojawiają się zapisy mówiące o nowych rodzajach samurajów: „samuraje prowincji” (kuni-no samurai) i samuraje rezydencji (tachi-no samurai). Terminy te służyły ujęciu wojowników w ściślejsze ramy organizacyjne. Należy bowiem pamiętać, iż samuraje nigdy nie tworzyli jednolitej warstwy w japońskim społeczeństwie. W drugiej połowie XII wieku zostały zapoczątkowane poważne zmiany w japońskich strukturach państwowych. Powstała wtedy nowa forma władzy, która przetrwała do 1868. Był to shogunat, rząd wojskowy. Organizacja wewnętrzna tej nowej formy władzy opierała się na więzach zależności wasalnych. Shogun wykonywał swe obowiązki za pośrednictwem swoich prywatnych wasali. Mimo, iż formalnie był urzędnikiem państwowym, posiadał niemal nieograniczoną władzę. Wśród samurajów największe korzyści przypadły wojownikom będącym wasalami shoguna. Gorliwa służba u boku pana, a szczególnie wykazanie się odwagą na polu bitwy było znakomitą okazją do zdobycia nagrody. Narastanie nierówności między samurajami, a innym warstwami społeczeństwa spowodowało w kolejnych okresach historycznych gwałtowny wzrost liczby wojowników. Termin „samuraj” był jednak nadal zarezerwowany dla warstw wyższych. W okresie Edo status samuraja przysługiwał już tylko bezpośrednim wasalom rządzącego rodu Tokugawa oraz ważniejszym wasalom niektórych książąt. Wśród niższych warstw społeczeństwa terminem "samuraj" zaczęto jednak określać wszystkich wojowników.
W ciągu stuleci stan samurajski uległ wielu przemianom. W okresie od X do XIV wieku podstawą bytu samuraja było posiadanie ziemi. Od czasu ustanowienia shogunatu posiadłości wojowników zaczęły się szybko rozrastać, dzięki nagrodom otrzymywanym od shoguna. Często wasale otrzymywali jako wynagrodzenie urzędy, niekiedy rozrzucone na terenie całego kraju. Zdarzało się, iż samuraj był zarządcą kilku, nawet najbardziej oddalonych od siebie posiadłości. Wśród japońskich wojowników przeważał jeden sposób walki. Samuraj z reguły walczył konno. Jego podstawową broń stanowił łuk. W trakcie bitwy starano się zabić przeciwnika celnym trafieniem strzałą. Po miecz sięgano dopiero wtedy, gdy wyczerpał się zapas strzał. Wojownicy często próbowali strącić swego wroga z konia, a następnie przebić go mieczem. Aby tego jednak dokonać należało wcześniej wyeliminować jego poczet, liczący zwykle od kilku do kilkunastu łuczników oraz chorążego. Zadaniem tego ostatniego było nie odstępować na krok swego pana, trzymając wysoko chorągiew z jego znakiem. Z reguły samuraje przystępowali do walki razem z pozostałymi członkami danego rodu. Utworzony w ten sposób oddział liczył zazwyczaj kilkunastu samurajów oraz od stu do nawet pięciuset służebnych (pocztowych). Jego dowódcą był zwykle najstarszy lub najbardziej doświadczony członek rodu.
Okres od połowy XIV do końca XVI wieku stanowił kolejny istotny etap ewolucji stanu samurajskiego. Był to okres „wielkich książąt”, określanych mianem daimyo. Po objęciu urzędu shoguna przez ród Ashikaga, cały kraj ogarnęła fala zamieszek. Cywilna administracja na stałe została zastąpiona przez administrację wojskową. Władzę nad prowincjami sprawowali gubernatorzy wojskowi (shugo). Z czasem doszli do tak dużej siły, iż zaczęto ich nazywać książętami-gubernatorami (shugo-daimyo). W latach 1467-1477 ostatecznie załamała się hegemonia rodu Ashikaga. Wtedy też rozpoczął się okres rozbicia dzielnicowego, trwający ponad sto lat. W tym czasie pozycja społeczna wielu wojskowych dowódców, często wywodzących się z warstw niskich, uległa gwałtownej poprawie. Często zajmowali oni miejsca dawnych książąt, którzy zginęli podczas wieloletnich walk. W okresie długotrwałych wojen domowych samuraje byli masowo osadzani w pobliżu rezydencji swego pana. Tym samym arystokracja, świątynie oraz klasztory utraciły sporą część swych posiadłości, które zajęli wojownicy. Wraz ze zwiększeniem się liczby walczących, powoli zmalało znaczenie ciężkozbrojnej kawalerii, a coraz większą rolę zaczęła odgrywać piechota (ashigaru). W tym okresie najważniejszym orężem stał się miecz. Od końca XV wieku nastąpił szybki rozwój japońskiej sztuki wojennej. Dowódcy zaczęli ustawiać swoje oddziały w szykach; indywidualne działania wojowników były zabronione. W połowie XVI wieku upowszechniła się uprawa bawełny. Pozwoliło to wyposażyć wojska w odzież umożliwiającą prowadzenie walki niezależnie od pory roku. W 1543 na wyspie Tanegashima wylądowali Portugalczycy, którzy przywieźli do Japonii pierwsze egzemplarze muszkietów. W ciągu zaledwie kilku lat japońscy rzemieślnicy opanowali technikę ich produkcji. Niemal wszyscy książęta natychmiast zauważyli zalety nowej broni i wyposażyli w nią swe oddziały. Początkowo stosowano broń palną w niewielkiej ilości. Przełom nastąpił dopiero za sprawą Ody Nobunagi. Podczas bitwy pod Nagashino, w 1575, Oda Nobunaga, dysponujący oddziałem liczącym trzy tysiące muszkieterów rozbił dwunastotysięczną armię Takedy Katsuyori. Wprowadzenie muszkietów umożliwiło daimyo tworzenie liczniejszych niż dotychczas armii. Pod koniec XVI wieku na wsiach przeprowadzano masowe spisy mężczyzn w wieku od 15 do 60 lat. Wielcy książęta zaczęli tworzyć liczne armie z poboru. Zjawisko to niosło ze sobą wiele niebezpieczeństw, dlatego też shogunowie z rodu Tokugawa, począwszy od Tokugawy Ieyasu przeprowadzali akcje masowego rozbrajania chłopów oraz odizolowali wojowników od niższych stanów społeczeństwa.
W połowie XVII wieku książęta odebrali samurajom ich ziemie, a w zamian za to ustanowili dla nich roczne pensje w wysokości równej dotychczasowym dochodom. Od tego okresu wojownicy zostali zawodowymi żołnierzami. Z biegiem lat samuraje coraz bardziej odbiegali od swych korzeni. Po krwawym okresie sengoku nastąpił długi okres stabilizacji. W tym czasie samuraje praktycznie przestali być potrzebni jako wojownicy. Coraz częściej występowali w roli sędziów i administratorów. Okres spokojnych rządów rodu Tokugawa sprawił, iż samuraje już w XVIII wieku pełnili w zdecydowanej większości tylko funkcje urzędnicze.
http://upload.moldova.org/movie/actors/ … nabe_4.jpg
KATANA
Pierwsze miecze tego typu pojawiają się pod nazwą Kara-tachi już około 646 r. n.e. jako wersje rozwojowe importowanych chińskich mieczy ze stali. Zbliżone były kształtem, lecz nie posiadały jeszcze charakterystycznego zdobnictwa i jelca tarczkowego. Dopiero w okresie むろまち Muromachi (1392-1573) pojawia się miecz podobny do tradycyjnego かたな katana, zwany うちがたな uchigatana (w wolnym tłumaczeniu "miecz uderzeniowy"). Pod koniec tego okresu staje się on ulubioną bronią bojową samurajów. Istnieje jeszcze wiele innych wersji mieczy z tego okresu, ale różnice pomiędzy nimi są zazwyczaj kosmetyczne.
W okresie Edo - えど (1603-1868) następuje usystematyzowanie produkcji mieczy. Powstaje szereg praw regulujących sposoby noszenia i używania broni. Powstaje określenie daisho. Wyodrębniają się rodziny płatnerskie specjalizujące się w produkcji katana. To właśnie w tym okresie powstaje większość tradycyjnych nazw.
Różnice między mieczami たち tachi a katana wynikają przede wszystkim ze sposobu noszenia broni – tachi noszony był na dwóch rapciach あし ashi ostrą stroną głowni ku dołowi i używany w przypadku stosowania zbroi. Katana – noszona przy normalnym ubraniu, a zatem bez rapci, przetknięta przez pas (kakuobi) ostrą stroną głowni ku górze. Sposób noszenia wpłynął nie tylko na strój こしあれ (koshirae) a w szczególności na pochwę さや (saya), która w przypadku tachi miała specjalne dodatkowe pierścienie ale także na samo ostrze, które przy tachi było zwykle bardziej wygięte.
W pochwie mieczy mniej zamożni posiadali schowki na dodatkowe akcesoria: こづか kozuka, こがたな kogatana, こがい kogai, わりばし waribashi i うまばり umabari. Bardziej zamożni, mogący sobie pozwolić na krótszy miecz わきざし wakizashi lub sztylet たんと tanto, akcesoria te przechowywali przy nich. Krótszy miecz lub sztylet można było nosić zawsze ze sobą, a dłuższy zostawiało się w specjalnym miejscu przed wejściem do wnętrza domostwa.
Edykt Haito-rei z 1876 zabronił posiadania broni wszystkim Japończykom, z wyjątkiem wojska i policji. Umiejętności władania tą bronią zanikały i przekształciły się w szermierkę widowiskową けんど (kendo) oraz w szermierkę medytacyjną いあいじゆつ (iaijutsu). Do 1933 nie wytworzono żadnego tradycyjnego miecza katana. Miecze ぐんと gunto, używane przez wielu japońskich oficerów w czasie II wojny światowej były stylizowane właśnie na katana okresu Edo.
Przed II wojną światową wznowiono naukę szermierki bojowej w Akademii Wojskowej Toyama Ryu. Z niej to powstał nurt obecnie stosowanej szermierki bojowej ばとど (battodo) a z powiązania z iaijutsu powstało いあいど iaido.
Dzisiaj miecze japońskie dzieli się na stare – historyczne – kolekcjonerskie, na tworzone obecnie w Japonii zwane にほんと nihonto oraz na tworzone z zachowaniem wszelkich restrykcji technologicznych poza granicą Japonii. Prócz tego oferuje się wiele replik i podróbek ze stali nierdzewnej oraz miecze wytwarzane innymi (bardziej zaawansowanymi) technologiami, które choć podobnie wyglądają nie są zaliczane do mieczy japońskich. Wytwarzanie nowych mieczy w Japonii jest obwarowane narzuconym przez rząd limitem rocznym.
W Japonii obowiązuje również nakaz niszczenia mieczy ぐんと gunto, jako że ich produkcja miała charakter masowy, fabryczny, i nie spełniała standardów jakości przyjętych dla broni kutej ręcznie. Poza Japonią mieczy gunto jest jednak bardzo wiele, zwłaszcza w USA, przywiezionych po II wojnie światowej przez amerykańskich żołnierzy.
Tak wiem informacji nie pisałem sam xDD Mam nadzieje że temat się podobał i jak znajdziecie fajne foto do wklejajcie w komentarzach xDDD
Offline